Rozdział 5

Doszłam do pokoju. Zatrzasnęłam drzwi, rzuciłam się na łóżko i wrzasnęłam w poduszkę.

Wtedy mi ulżyło.

Stanęłam przed szafą. Zdjęłam broń, potem strój bojowy. Zastąpiłam go czarnymi rurkami i ogniście czerwoną, luźną bluzką na ramiączka. Kozaki na wysokim obcasie zmieniłam na czarne sandały na szpilkach.

Wyszłam z pokoju i skierowałam się do holu. Chciałam znaleźć ojca. Ale gdy tam doszłam zobaczyłam, że reszta też tam jeszcze stała.

Mój brat gadał z TĄ trójką, a ojciec i matka z ich rodzicami.

Ojciec spojrzał na mnie.

-Clarisso, raczyłaś się pojawić – odezwał się z sarkazmem. – Chcę, żebyś razem z bratem oprowadziła dzieci Maryse i Roberta po domu.

Posłałam ojcu zimne spojrzenie.

- Oczywiście.

Zarzuciłam włosami i weszłam na piętro, do prawego skrzydła. Za mną szedł Jonathan i reszta.

Do mnie podbiegła czarnowłosa dziewczyna.

-Hej, jestem Isabelle – wyszczerzyła się. Miała bardzo ciemne, brązowe oczy i wydawała się miła.

Tyle, że ja raczej taka nie byłam. A już na pewno nie w tej chwili.

-Clary – odpowiedziałam beznamiętnie.

-A ja jestem Alec – powiedział chłopak podobny do Isabelle, ale z granatowymi oczami. Wskazał na blondyna. – A ten tutaj to…

Nie dokończył, bo mu przerwałam.

-Słuchajcie, nie obchodzą mnie wasze imiona, okay? Nie prosiłam by jacyś obcy ludzie wpakowali mi się z butami do życia.

Po tych słowach zapadła cisza. Niezręczna cisza.

Jonathan, by coś zrobić, zaczął mówić jakie miejsca mijamy.

-…a tędy się schodzi do jadalni, ale potem trzeba skręcić w prawo. Ten dom to prawdziwy labirynt. Za to jak skręcicie tu… - objaśniał.

Szłam przed nimi, czując na sobie spojrzenia trójki rodzeństwa.

Nagle przy moim boku znowu pojawiła się ona.

-A ja myślę, że i tak mogłybyśmy zostać przyjaciółkami – po tych słowach przybliżyła usta do mojego ucha. Nawet nie musiała stawać na palcach, też była wysoka. – A co sądzisz o moim bracie?

-O Alecu? – odszepnęłam, parskając śmiechem. Nagle wrócił mi humor. – Raczej nie jest w moim typie.

Isabelle też się zaczęła śmiać.

-Nie, nie o nim – cały czas mówiłyśmy bardzo cicho. – Mówiłam o…

-Sorry, on też nie robi na mnie wrażenia – odpowiedziałam wiedząc, że ma na myśli blondyna.

-Okay – zgodziła się pozornie zrezygnowana.

Szłyśmy chwilę w ciszy przed chłopakami, aż w końcu zapytała, już nie szepcząc:

-Życie z Valentine’em… jest trudne?

-Na pewno inne. Ciekawsze. Nigdy nie wiesz, co ojciec wymyśli na treningu – uśmiechnęłam się delikatnie, ledwie widocznie.

Chłopcy, idący z tyłu, z uwagą przysłuchiwali się naszej rozmowie.

-TY nigdy nie wiesz. Gdy trenuje mnie, zawsze jest podobnie – powiedział Jonathan z nutą smutku w głosie.

Zrobiło mi się go żal.

Wszyscy stanęliśmy.

-Naprawdę? – zapytałam cicho, zawstydzona. Kiedy ja ostatnio okazywałam TAKIE uczucia.

-Serio – mój brat już się pozbierał. – Zawsze jest ciekawiej na wspólnych treningach. Z tobą walczy się inaczej. Trudniej – uśmiechnął się.

-No cóż, każdy mi to mówi – powiedziałam wyniośle, ale w moim głosie dało się wyczuć śmiech.

Poszliśmy dalej. Teraz szliśmy już wszyscy blisko siebie, a nie tak jak wcześniej.

-Jonathan… Za godzinę będzie kolacja. Pokażmy i pokoje i niech się przygotują – szepnęłam.

-Okay – odszepnął i powiedział głośniej:

-Już chyba wszystko wam pokazaliśmy. Niedługo kolacja, więc może zaprowadzimy was do pokoi. Rozpakujecie się czy coś…

-Okay. Ale zostawiliśmy walizki w holu – rzekł blondyn.

Służący już się nimi zajęli – odpowiedziałam. Rodzeństwo było wyraźnie zdziwione.

Pokazaliśmy im jeszcze gdzie są nasze pokoje, na wypadek gdyby czegoś potrzebowali i wyjaśniliśmy, że dorośli mają pokoje w drugim skrzydle. Pozostało tylko odprowadzić ich do sypialni.

-Jonathan! – usłyszeliśmy nagle z dołu głos ojca. – Musisz w czymś pomóc. Chodź tu na chwilę!

-Już idę! – odkrzyknął. A potem spojrzał na gości z przepraszającym uśmiechem. – Sorry, obowiązki – i poszedł.

No super, to zostałam z nimi sama. Pfff…

-Okay. Sama was zaprowadzę. Chodźcie.

Najpierw był pokój Iz, potem Aleca. Gdy doszłam do pokoju przeznaczonego dla blondyna powiedziałam:

-Tu będziesz mieszkać. Chyba mogę już spadać, co?

Otworzył drzwi, rozejrzał się po pokoju, a potem oparł o framugę i popatrzył na mnie.

-Nie chcesz wiedzieć jak mam na imię? Wszystkie laski chcą wiedzieć jak mam na imię – wyszczerzył zęby.

-Sorry, ale ja nie jestem taką idiotką jak wszystkie laski – powiedziałam najsłodszym głosem na jaki mnie było stać.

A potem z jadowitym uśmiechem zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem.


JEEEJ!!! Jesteście super, jest ponad 2000 wyświetleń!!! <3 Kochamy was i mamy nadzieję, że rozdział się spodobał :D Prosimy, komentujcie!!! XD