Rozdział 6

Weszłam do pokoju. Wzięłam jakąś książkę i zwaliłam się z nią na łóżko, w celu poczytania.

Nagle coś do mnie dotarło. Przecież chwilami się zapominałam.

"Kochać to niszczyć, a być kochanym to zostać zniszczonym."

Nie mogę się poddać uczuciom.

Nie mogę.

***

Na pół godziny przed kolacją wyszłam z pokoju i otworzyłam najbliższe drzwi, jak zwykle nie pukając.

-Hej, Clary. Gotowa? - zapytał Jonathan.

-Taaa... Oczywiście - przewróciłam oczami.

-Co? Nadal jesteś zła na ojca?

I wtedy naprawdę ogarnęła mnie niepohamowana złość.

-Oczywiście, że jestem zła! A jak myślałeś? Nie powiedział mi, że jego znajomi przyjadą z dziećmi! A ty wiedziałeś? Jocelyn ci powiedziała?! - wybuchłam.

Mój brat spojrzał w podłogę.

-Tak - odparł cicho.

-I nie przyszło ci do głowy, żeby MNIE o tym powiadomić?!

-Kiedy?! Dowiedziałem się na pół godziny przed,  na treningu!!! Jak miałem ci powiedzieć?! - próbował się bronić.

-MAMY KOMÓRKI, JONATHAN! KOMÓRKI!!! - wydarłam się.

-Jesteśmy w Idrysie!

-Na obrzeżach, tu jest zasięg!

Nie odpowiedział. Ja stałam wściekła, gotowa wybuchnąć niczym bomba.

Nagle odezwał się.

-Przepraszam.

Tak mnie to zaskoczyło, że złość się ulotniła.

-Okay. Nie chciałam krzyczeć.

-Zapomnijmy o tym, dobra? - zaproponował. - Chodźmy lepiej po naszych gości.

Zgodziłam się, choć niechętnie.

Chwilę później pukałam już do pokoju Isabelle.

-Clary! - zawołała, otwierając drzwi i rzuciła się, żeby mnie uściskać - Przyszłaś pogadać?

-Nie - wyplątałam się z objęć znajomej. - Jest kolacja.

-A. Okay... - Jej zapał  trochę ostygł. - Też może być - i dobry nastrój wrócił.

Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie delikatnie, a potem powiedziała:

-Wejdź na chwilę. Muszę coś jeszcze zrobić.

No i weszłam, by nie zrobić jej przykrości. Chociaż raz.

Usiadłam na brzegu jej łóżka i patrzyłam, jak poprawia makijaż. Serio? TO musiała zrobić???

Poprawiła szybko rzęsy i przejechała usta błyszczykiem. A potem spojrzała na mnie z dziwnym uśmiechem. Jakby coś knuła.

-Isabelle, co... - zaczęłam, a ona zerwała się z pufy przy toaletce. Podeszła do mnie i złapała mnie za nadgarstek, by pociągnąć mnie na miejsce, które przed chwilą zajmowała.

-Nie... Nie, proszę cię... - skrzywiłam usta, by powstrzymać śmiech.

-Oj... no... weź. Będzie... fajnie - wysapała, nadal próbując mnie ściągnąć z łóżka.

Westchnęłam i poddałam się, wstając i siadając na pufie.

-Ale jeśli będę wyglądać potem jak klaun, możesz zacząć się bać mojej zemsty - zagroziłam jej z uśmiechem.

-Możesz być spokojna. I, jeśli ktoś ci się podoba - w jej oczach było wyraźnie widać, że to "ktoś" oznacza tego blondyna - będzie miał prawo zemdleć z wrażenia.

-On mi się wcale... - westchnęłam i zrezygnowałam. Chociaż to była prawda. On mi się nie podobał. Ale przekonywanie do tego Iz było jak rozmawianie ze ścianą.

-Zamknij oczy i nawet nie myśl by patrzeć w lustro póki nie skończę! - poinstruowała, a ja chcąc nie chcąc wypełniłam polecenie.

Chwilę później poczułam pędzelek na policzku. Czasem się malowałam, to prawda, ale raczej rzadko. Po prostu nie było mi to do niczego potrzebne.

-A teraz otwórz na chwilę oczy - szepnęła po kilku minutach. - Muszę ci pomalować rzęsy. O... tak... świetnie... A teraz spójrz się tutaj... - mówiła, ze skupieniem patrząc na mnie. - Świetnie. A teraz... spójrz w lustro.

Spojrzałam. I co? Niemal zabrakło mi słów ze zdziwienia. Oczy wydawały się większe i jeszcze ciemniejsze niż zwykle, na policzkach miałam bardzo delikatne rumieńce, a usta wyraziste i czerwone.

-Isabelle... To jest piękne. Dzięki - zaczęłam się na poważnie zastanawiać, czy nie robić częściej makijażu.

-Nie ma za co. Przynajmniej paznokcie miałaś pomalowane, bo inaczej zajęłoby to dużo dłużej - popatrzyła na moje ciemnoczerwone paznokcie. - Zrobiłam ci makijaż w rekordowym tempie. Tylko dziesięć minut - stwierdziła z dumą.

Ja za to poderwałam się z pufy.

-Dziesięć minut? - upewniłam się, a ona przytaknęła. - Spóźnimy się na kolację. Chodź, musimy się pospieszyć.

Wyciągnęłam ją z pokoju. Przed drzwiami chłopaki podpierali ściany. Jonathan spojrzał na mnie z ulgą.

-No, nareszcie. Chciałem iść i cię stamtąd wyciągnąć, ale oni stwierdzili - skinął głową w stronę braci Izzy - że wchodzenie do pokoju Isabelle jest jak wejście do paszczy lwa. A ja nie przepadam za wchodzeniem do czyjejś paszczy - uśmiechnął się szeroko. - Wiesz, że oni są parabatai? - spojrzałam na tamtą dwójkę, a oni pokiwali głowami. Jonathan przyjrzał mi się uważniej, a potem zatrzymał wzrok na Isabelle. - Pięknie wyglądacie, tak w ogóle.

Wiedziałam, że ona mu się podoba.

-Dzięki - rzuciła Iz z promiennym uśmiechem, odpowiadając za nas dwie.

-Mi też było miło cię poznać- rzucił nagle blondyn z sarkazmem, patrząc na mnie. - Tak na marginesie, jestem Jace.

Wszyscy spojrzeliśmy się na niego, a ja otworzyłam usta by mu się jakoś odciąć. Ale Isabelle mnie wyprzedziła.

-Jace, nie musisz podrywać każdej dziewczyny.

-Wcale jej nie podrywam. Tylko ładnie się przedstawiam - odpowiedział jej, udając obrażonego.

-Taaaaak, a ja jestem Miss Świata - wtrącił Alec. Wszyscy się roześmieli, nawet ja.

-Wiecie, musimy iść - powiedział mój brat, ciągle się śmiejąc.

-Bo przecież nie chcemy żeby VALENTINE był zły - odezwałam się, ze specjalnym naciskiem wymawiając imię ojca.

Jace zerknął na mnie z ukosa, podobnie jak Alec.

-Myślałem, że masz dobre stosunki z ojcem. Jonathan tak powiedział - powiedział Jace.

-No bo mam. Przez większość czasu - przewróciłam oczami.

-Chodzi o to, że ci nie powiedział, że my przyje... - zaczął Alec, ale nie  dokończył. Pomiędzy nas wepchała się Iz.

-Słuchajcie, może ona nie chhce wam się zwierzać! - oburzyła się Iz. A potem z szerokim uśmiechem puściła mi oczko.

A ja odwzajemniłam uśmiech czując, że mimo wszystko to w niej mogę znaleźć przyjaciółkę.

Kolacja minęła na tyle normalnie, na ile to było możliwe. Ojca ignorowałam zupełnie, a on odwdzięczał mi się tym samym.

Po kolacji wszyscy poszliśmy do swoich pokoi.

Gdy zostałam sama, wzięłam szybko prysznic i przebrałam w ciemnofioletową koszulę nocną.

Zaczęłam się rozciągać, myśląc o gościach. Isabelle była wesoła i pełna energii, Alec - spokojny. A Jace? To był chłopak typu: "Och,jestem taki super. Och, każda na mnie leci...". Rzygać się chce. Jeden z  tych, którzy mieliby kłopoty z pomieszczeniem ego nawet w wielkiej Sali Anioła. Denerwował mnie. Strasznie. Ale trzeba mu przyznać, że był przystojny. MEGA przystojny. Mega przystojny idiota. Mega...

Rozciąganie i moje rozmyślania (zamierzałam jeszcze dodać kilka słówek o tym, jakim jest idiotą) przerwało pukanie do drzwi. Podeszłam do nich i otworzyłam.

Za nimi stała Isabelle.

-Możemy pogadać? - zapytała, nerwowo bawiąc się włosami.

-Chyba tak - odpowiedziałam i wpuściłam ją do środka. Usiadła na łóżku, a ja obok niej.

-No, to co jest? - ponagliłam ją.

-Bo ty... bo... bo ja nie wiem czy ty mnie lubisz, czy nie. Bo wiesz, ja myślę, że naprawdę mogłybyśmy zostać przyjaciółkami, alejeśli ty na serio mnie nie lubisz... - zaczęła gadać jak najęta.

-Isabelle, stop - przerwałam jej, a ona zamilkła. - Słuchaj, znamy się krótko, ale wydajesz mi się okay.

-Serio? - rozchmurzyła się. - A moi bracia?

-Alec jest spoko. A Jace... - skrzywiłam się.

-Jace CO? - dociekała.

-Jace jest aroganckim, zapatrzonym w siebie chłopakiem! - wypaliłam.

Iz uśmiechnęła się.

-Tak, może trochę. Ale wiesz, jeśli spędzisz z nim więcej czasu, to stanie się bardziej znośny. I... jest przystojny, prawda?

-Yhm... - jęknęłam, potwierdzając jej słowa.

-I nie podoba ci się? - zapytała z chytrym uśmiechem.

-Nie! - krzyknęłam, ze śmiechem rzucając w nią poduszką.

Gadałyśmy jeszcze przez jakiś czas, a potem Isabelle wyszła.

***

Szłam przez park, trzymając się z kimś za rękę. Pomimo słońca miał narzucony na głowę kaptur, więc nie widziałam jego twarzy.

Nagle zatrzymaliśmy się, a kaptur zsunął, odsłaniając głowę.

Wtedy zobaczyłam że to Jace.

Pocałowaliśmy się...

***

Otworzyłam gwałtownie oczy. Wstałam z łóżka, podeszłam do okna i oparłam łokcie o parapet, a głowę na dłoniach.

-Nienawidzę koszmarów - powiedziałam do uśpionego Idrysu.

Misiaki!!! Dzięki za te 3.421 wyświetleń!!! Jesteście kochani :* Zauważyliście że rozdział dłuższy? To taki bożonarodzeniowo-noworoczny prezent. Mamy nadzieję, że się spodobał XD
Kochani, nie wiemy czy wszyscy zauważyli, ale my tego bloga piszemy we dwie (liczba mnoga obowiązuje :D), więc jakbyście mogli zamiast np. "jesteś" pisać "jesteście", was by to nie zabiło. A  my byłybyśmy wdzięczne. To tak na zaś ;-)

A next (jak zwykle) w piątek =P