Rozdział 23

***Jace***

   Po skończonym posiłku spojrzałem na Helen, uśmiechając się do niej zachęcająco.
   -Idziesz? Mógłbym pokazać ci dom. - Dziewczyna spojrzała na mnie, odwzajemniając uśmiech, dokończyła jedzenie i wstała, łapiąc mnie pod ramię.
   -Jasne - ruszyliśmy do drzwi, a ja czułem na sobie spojrzenia pozostałych. A szczególnie morderczy wzrok Isabelle.

***

   Gdy tylko zamknęły się za nami drzwi, Helen puściła mnie i z jękiem oparła się o ścianę.
   -Jakie to trudne!
   Zrobiłem zdziwioną minę.
   -Ale co?
   -Udawanie zakochanej w tobie - zrobiła zbolałą minę i oderwała się od ściany. - Nie mam pojęcia, jak oni z tobą wytrzymują.
   -Jakoś muszą.
   -Wiem, że muszą - przewróciła oczami, uśmiechając się. - Na kim próbujesz zrobić wrażenie? Na córce Valentine'a, tak? Jak jej... Clary?
   -Tak, to Clary - przytaknąłem. A potem spoważniałem. - Posłuchaj, gdy ona wyjdzie, pocałuję c...
   -Co? - syknęła, machając rękami. - Nie tak się umawialiśmy, Herondale! Miałam tylko robić za zakochaną!
Westchnąłem.
   -Helen, proszę... - nie skończyłem, bo drzwi się otworzyły i wyszła Clary, a ja niewiele myśląc przyciągnąłem do siebie przyjaciółkę i pocałowałem, nie zwracając uwagi na jej ciche protesty.
   Po chwili Helen objęła mnie za szyję i oddała pocałunek. Najwyraźniej postanowiła mi pomóc.
   Minęło kilka sekund, zanim usłyszałem Clary.
   -Ekhem - chrząknęła, a ja oderwałem się od blondynki i odwróciłem do Clary, która przyglądała nam się z chłodnym, krytycznym zainteresowaniem.
   -Ups... - zachichotała Helen, wtulając się we mnie.
   -Nie, że coś, ale ślinicie korytarz. Więc jeśli zamierzacie jeszcze to robić, proponuję pomieszczenie, w którym nie będę musiała tego oglądać - powiedziała z rozbawieniem, a w jej oczach czaił się dobrze ukryty, ledwo widoczny cień bólu.
   -Jasne, zrozumieliśmy - kiwnąłem głową, obejmując Helen w pasie. Clary zaśmiała się sarkastycznie i odeszła dumnym krokiem.
   Gdy tylko zniknęła za rogiem, Helen się ode mnie odsunęła.
   -Nieźle ci poszło - uniosłem rozbawiony jedną brew, a ona się zaśmiała.
   -Jestem dobrą aktorką - odparła, kręcąc głową. - Nie powiem, twoje pomysły to niezła zabawa. Ale żeby było jasne - ostatni raz ci w ten sposób pomagam, Herondale! - to powiedziawszy poszła w stronę swojego pokoju, a ja oparłem się o ścianę, parskając głośnym śmiechem.

Miśki, zawieszamy, straciłam wenę... PRIMA APRILIS!!! Mój wen ma się bardzo dobrze i was nie zostawimy. Jak ja was kocham, Misiaki <3 A że to wyszło krótko, next postaram dodać się jutro.

Wera ;*

PS. W następnym bal!!!