Rozdział 48

UWAGA!!!

Chciałabym wam polecić pewnego bloga. Dziewczyny mają świetny pomysł i uznałam, że czas by dowiedzieli się o nich inni. Także, nie przedłużając, zapraszam was na bloga Ady i Kingi.

http://dont-be-scared-shadowhunters.blogspot.com/

Wera ;*

   Oczy Aleca się rozszerzyły. Powoli zsunął z siebie siostrę, wciąż ogarniętą furią.
   -Ekhm... Hej, Jace... My... Ja... -Rozchylił usta i potrząsnął głową. - One...
   Isabelle sapnęła z irytacją i zrzuciła z nóg niewygodne buty, ciskając nimi w kąt. Zmrużone oczy Jace'a uważnie wpatrywały się w Aleca. Brunetka podniosła się z podłogi i chwiejnym krokiem podeszła do przyjaciółki. Gdy ją zobaczyła, wciągnęła gwałtownie powietrze.
   Clary leżała na podłodze dziwnie wygięta. Jej dłonie były rozrzucone obok twarzy, włosy tworzyły jasną aureolę wokół jej głowy i opadały jej na twarz. Oddychała płytko i szybko, wokół niej powoli tworzyła się mała, czerwona kałuża. Isabelle wyciągnęła stelę i zręcznie narysowała Clary Iratze.

   Zmarszczyła brwi. Rany się nie goiły? Przecież to nie jest normalne.

   Narysowała jeszcze jedną. Tym razem upływ krwi dziewczyny nieco się zmniejszył, nie ustał jednak całkowicie.

   Odwróciła się do chłopaków.

   -Alec! - wykrzyknęła donośnym głosem.- Możesz mi powiedzieć, co jej zrobiłeś?!

   Wzrok Jace'a momentalnie przeniósł się na nią. Gdy zobaczył Clary, pobladł. Podbiegł do niej, padając na kolana, przyciskając palce do jej szyi. Odetchnął nieco i posłał Alecowi niedowierzające spojrzenie.

   

***

   Ból. Okropny, miażdżący, rwący ból. To uczucie bez zwątpienia zdominowało w organizmie Clary.

   Skrzypienie. Ktoś otwiera drzwi. Skrzypienie i jasne światło, przedostające się nawet przez zamknięte powieki. Co dalej?

   Głos. Tak dobrze jej znany, którego nie spodziewała się jeszcze kiedyś usłyszeć.

   Jace. Mówi coś, ale ona nie rozumie. Nie ma siły, by go słuchać. Wie tylko, że szamotanina ucicha.

   Niepewny głos Aleca. Dobrze mu tak. Niech wszyscy poznają prawdę.

   Stuk. Łomot. Coś uderza o ścianę, Clary jest tego pewna. Bardziej czuje niż słyszy, że ktoś do niej podchodzi.

   Osoba klęka obok niej i coś wyjmuje. Dziewczyna czuje znajome, wybawcze pieczenie.

   Tak. Taktaktak. Teraz wszystko musi być dobrze. Zaraz poczuje się lepiej.

   Tylko dlaczego nie czuje tego już teraz?

   Osoba pochyla się nad nią, długie włosy opadają jej na twarz. Domyśla się, że to Isabelle.

   Znów pieczenie. I dalej nic.

   Krzyk jej przyjaciółki. Woła swojego brata, o coś go pyta. Podbiega ktoś inny i dotyka jej szyi. Zna te palce. Nie pomyliła by ich z żadnymi innymi.

   Chciałaby wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Wie jednak, jaka jest prawda. Chciałaby otworzyć jeszcze raz oczy, choćby na sekundę. Zobaczyć wszystkich, na których jej zależy.

   Słyszy Izzy i Jace'a. Drą się jedno przez drugie. Próbują wyciągnąć coś od Aleca.

   Nagle chłopak milknie. Czuje jego dłoń. Najpierw na policzku, potem dłoń znika. Łapie ją za ramiona i potrząsa. Milknie też Isabelle.

   -Clary?! CLARY! - krzyczą. Ale ona nie daje już rady.

   Powtarzają jej imię raz za razem, a ona odpływa.

Mam nadzieję, że udało mi się opisać uczucia Clary. Jeśli ktoś nie przeczytał notki nad rozdziałem niech to zrobi, proszę.

W.