Rozdział 18

Od Wery dla wszystkich, którzy wierzą w szczęśliwe przypadki. Perdre, Danuta - wiecie o co mi chodzi ;* 

***Jace***

   -Co jest? Odrzuciła twoje oświadczyny? - zapytał Sean z szyderczym uśmiechem. - Ona po prostu nie chce takiego narcystycznego, ignoranckiego...
   -Zamknij się - odwarknął Alec. - Przecież oczywiste jest, że się jej nie oświadczał. Zresztą, sam taki jesteś. Wielki laluś, który dba tylko o siebie - mówił wściekle. - Clary czeka na następnego. A więc ogarnij się i spadaj stąd. Zobaczymy, czy gdy wrócisz też będziesz taki zadowolony.
   -A może ty wejdź pierwszy? - drażnił go Sean.
   Miałem dość. Dość wszystkiego. A w szczególności tego idioty.
   -Spadaj - wycedziłem, jednocześnie z moim parabatai.
   Chłopak zrobił zatroskaną minę i zacmokał.
   -No dobrze, widzę, że niektórzy są tak miękcy - spojrzał na mnie z jadem, a ja nabrałem ochoty, by się na niego rzucić - że potrzebują cały czas być z kimś. Co, blondasku, boisz się zostać sam? - to powiedziawszy uśmiechnął się złośliwie i zniknął za drzwiami sali treningowej tak szybko, że nawet nie mielibyśmy czasu, by go dopaść i zabić. A widziałem, że Alec miał na to ogromną ochotę.

***

   -Więc? Co się tam wydarzyło? - przyjaciel zmusił mnie, bym siadł na ławkę. Jeden, jedyny raz w życiu go posłuchałem. Nie miałem siły się sprzeczać.
   -Walczyliśmy. W pewnym momencie zdekoncentrowała się, a mnie udało się wytrącić miecz z jej ręki - odchyliłem głowę, opierając ją o ścianę i przymykając oczy. - Była zdziwiona, nawet bardzo zdziwiona. A potem... podeszła do mnie i pocałowała mnie - wykrztusiłem. Spod wpółprzymkniętych powiek widziałem, jak Alec robi wielkie oczy. - Tak, pocałowała mnie. A potem docisnęła do ściany twierdząc, że to za manipulację jej uczuciami.
   -Co ty jej... Manipulowałeś jej uczuciami? - przeraził się. - Jace, jej się nie wkurza, dobrze o tym wiesz!
   -Nie manipulowałem. Ale pocałowałem ją dziś rano przed treningiem, w bibliotece. Wydawało mi się, że tego chce - westchnąłem.
   -Ona nie jest z tych pustych lasek, które od razu rzucą się w twoje ramiona! - zdenerwował się. - Czy ty w ogóle myślałeś?!
   -Tak, myślałem. Ale najwyraźniej nie tak, jak powinienem. Stwierdziła, że zależy mi tylko na pozycji w Kręgu - kontynuowałem. Wtedy powiedziałem jej, że ją kocham - powiedziałem i zamilkłem.
   -To było podłe - stwierdził mój parabatai, a ja zacisnąłem zniecierpliwiony usta.
   -Ale ja naprawdę ją kocham - wyznałem cicho, a on zrobił niedowierzającą minę.
   -Naprawdę? - przytaknąłem. - Jace, jestem z ciebie taki dumny! - wrzasnął i zamknął mnie w braterskim uścisku.

***Clary***

   -Siemka, słońce. Czym ci zawinił ten palant? - usłyszałam głos Seana. Ugh.
   -Po pierwsze, nie twoja sprawa. A po drugie - nie waż się mówić do mnie "słońce" - wywarczałam.
   -Jasne, kochanie - pokiwał głową. - A masz jakieś życzenia, które dałoby się spełnić?
   W jednej sekundzie znalazłam się obok niego i przycisnęłam sztylet do gardła.
   -Nie nazywaj mnie tak - wyszeptałam cicho - bo odetnę ci tą główkę. Rozumiemy się?
   -Nic nie obiecuję... - uśmiechnął się, zadowolony z siebie, a ja opuściłam broń. - ...koteczku - dokończył cicho, ale puściłam to mimo uszu.
   -Naprawdę będzie z tobą źle, jeśli z tym nie skończysz. A teraz - kiwnęłam głową w stronę broni - czas na trening. Chcę mieć to za sobą.

***Alec***

   Z sali wyszedł zmęczony Sean. Chłopak powiedział:
   -Wszystko mi wyznała. Tylko mi ufa - po czym wyszedł.
   Wiedziałem, że nie mówi prawdy, tylko prowokuje. Ale wiedziałem też, że pora na mnie.
   Spojrzałem na przyjaciela, który wyglądał już trochę lepiej. Naprawdę, nie spodziewałem się takiego wyznania z jego strony. Ale cieszyłem się,że wreszcie kogoś sobie znalazł. Kogoś, dla kogo warto żyć. Gdyby jeszcze ten ktoś odwzajemnił jego uczucia...
   -Muszę iść - powiedziałem do Jace'a. - Dasz radę sam? - kiwnął głową, wlepiając wzrok w podłogę. Westchnąłem. - Słuchaj, naprawdę nie wyglądasz dobrze. Idź do siebie, poleż, a ja wpadnę po treningu. Okay?
   -Okay - przełknął ślinę i wstał, wychodząc. Byłem mu bardzo potrzebny. Ale istnieją rzeczy, którymi też trzeba się zająć.

***Clary***

   -Clary, serio. Uwierz mi - Alec niemal błagał na kolanach. - On mówił  prawdę.
   -Chciałabym ci wierzyć, bo z tej bandy ufam najbardziej tobie - powiedziała spokojnie, jakby starając się mnie nie zranić. - Ale sorry. Jemu nie wierzę. Nie mam zamiaru znowu tego przechodzić, a poza tym - to nie są okoliczności, by zaufać w kogoś uczucia do mnie.
   -Czego przechodzić? - zdziwił się. No tak. On nie wie o Tommy'm. Mówiłam tylko Izzy.
   -Nieważne - westchnęłam. - Zróbmy już ten trening, proszę.

Yeah!!! Napisałam!!! XD Jak wam się podoba??? Jak dla mnie ujdzie. Dziś się nie rozpisuję, więc... do następnego i piszcie komentarze!!! =P

Wera
PS. Dziękujemy za prawie 21 000 wyświetleń, jesteście kochani!!! ;* <3 ;* <3 ;* <3