Rozdział 19

***Kilka dni później***

***Clary***

   -Naprawdę musisz jechać? - zapytałam chyba po raz setny, opierając się o framugę.
   -Słońce, wiesz że wolałbym zostać tu z tobą - odpowiedział mi, stawiając walizki w holu - Ale Clave mnie potrzebuje. A wiesz jacy oni są: nie chcą czekać - odpowiedział i zaśmiał się cicho. - Jocelyn jedzie ze mną. Myślę, że dasz radę przypilnować przez ten czas chłopców.
   -Jonathan jest starszy - zauważyłam, unosząc jedną brew i uśmiechając delikatnie.
   -Tak, ale on... Lubi Kandydatów. No, większość - skrzywił się. - A gdyby co, masz do pomocy Isabelle, służba też będzie pod ręką.
   -Panie Valentine, pora ruszać... - w korytarzu ukazała się służąca.
   -Tak, wiem. Możesz już iść - machnął na nią ręką, a gdy zniknęła, wyciągnął do mnie ręce. - No, chodź do mnie - szepnął. Gdy objęłam ojca w pasie, przytulając go, on przyciągnął moją głowę do swojej piersi. - Wiem, że dasz radę - wyszeptał.

***

   Wieczór. Mój ojciec wyjechał rano. Cóż, chłopcy na razie zachowują się normalnie. ZA NORMALNIE. Wydaje mi się, że coś knują.
   Byłam u siebie w pokoju. Rozciągałam się przed snem, myśląc nad swoim życiem. Do niedawna... było w miarę poukładane. A teraz wszystko wywraca się do góry nogami.
Siadłam na puszystym, czarnym dywanie i opadłam na niego, robiąc szpagat. Pochyliłam się, łapiąc dłonią za stopę i wyprostowałam, płynnym ruchem wyciągając ręce ku górze. Zamknęłam oczy i odchyliłam się jak najdalej do tyłu.
   I wtedy wpadł mój brat.
   Otworzyłam gwałtownie oczy prostując się, a na twarzy Jonathana pojawił się szeroki uśmiech. Wziął rozbieg i rzucił się na moje łóżko, podkładając sobie ręce pod głowę.
   -Hmm, nie zamierzasz zmienić pozycji? - spytał z przymkniętymi oczami.
   -Nie, a co? - rzuciłam przekornie. - Może mi jest tak wygodnie.
   -Chcesz, to tak siedź. Nie wiem tylko, czy potem będziesz z tego zadowolona.
   -Co masz na myśli? - zapytałam go, ale nim zdążył otworzyć usta drzwi otworzyły się z głośnym hukiem i pojawiła się w nich głowa Freda. Chłopak spojrzał na mnie i rozchylił usta, zatrzymując oczy na moich nogach.
   Ugh. Przez szpagat moja bordowa koszula nocna podwinęła się, odsłaniając dużą część nóg.
   -David, chodź tu natychmiast! - wrzasnął Fred, najwyraźniej otrząsając się z szoku. - Patrz co znalazłem! - powiedział uradowany do Davida, gdy ten tylko pojawił się w pokoju. Chłopak otworzył usta i rozszerzył oczy, gapiąc się na moje nogi.
   Ale znacznie krócej, niż Fred.
   -Zacny widok, milordzie - odpowiedział mu, po czym obaj zarechotali, znikając.

Przepraszam, że tak krótko. Ale wczoraj kompletnie nie miałam weny (scena Clary/Valentine była pisana w czwartek, więc jest chyba troszkę lepsza). Także... No cóż, sorki. Chyba nie mam nic więcej do powiedzenia i liczę, że wybaczycie ;-)
Wera