Rozdział 1

Stałam pośrodku mojej tajemnej sali treningowej. Uwielbiałam doskonalić swoją walkę, a potem móc patrzeć na pokonanego Jonathana.

Przyjęłam pozycję, której ojciec uczył mnie przez całe życie i rzuciłam. Oczywiście, wynik rzutu nie był dla mnie zaskoczeniem.

Mój sztylet trafił prosto w serce ruchomego manekina.

Rzuciłam w następnego, znajdującego się za mną. Wykonywałam półobroty, salta i inne, a sztylety z oszałamiającą szybkością wbijały się w kukły.

Została mi już tylko jedna.

Wzięłam głęboki wdech i miałam już rzucać, gdy usłyszałam od strony drzwi:

-Clary,  moja idealna córeczko.

Uśmiechnęłam się z wyższością w stronę ojca i odgarnęłam długie, białe włosy opadające mi na twarz. Spojrzałam w jego czarne oczy i znowu doszłam do tego samego wniosku:

Jestem jego kobiecą kopią.

-Witaj ojcze. Wiem po co przyszedłeś – uśmiechnęłam się chytrze.

-Naprawdę? Więc po co? – On też się uśmiechnął.

-Oczywiście. Po prostu znowu chcesz zostać pokonany w walce wręcz.

Valentine się roześmiał, ja zresztą też. Mój ojciec dobrze wiedział jaka jestem niebezpieczna.

-Cóż kochanie, miałem po prostu ochotę potrenować z tobą. Ale nie będziemy ćwiczyć tu, tylko w lesie. Zresztą widzę że te manekiny na nic już się nie przydadzą. – Rozejrzał się z uznaniem po sali.

-Myślę, że możemy iść. Jestem tu od… - zerknęłam na zegar – ponad godziny. Czyli że rozgrzewkę mam już raczej za sobą.

Ojciec uśmiechnął się z niekrytą dumą.

-Więc jak, Clarisso? Idziemy?

-Jasne.

Podeszłam do ściany i nacisnęłam odpowiednie miejsce. Ściana przesunęła się, a ja szłam z ojcem coraz wyżej.

Gdy stanęłam w swoim pokoju, klasnęłam w dłonie, a kawałek podłogi zasunął się, ukrywając miejsce, o którym wiedziałam tylko ja i Valentine.

-Daj mi chwilę, ojcze. Muszę zabrać kilka rzeczy. – Podeszłam do szafy. Przez niecałe siedemnaście lat mojego życia nagromadziłam mnóstwo ubrań, ale też i broni.

Wyjęłam dwa serafickie miecze i zatknęłam je do pokrowca na plecach mojego stroju bojowego, tak że rękojeści wystawały zza moich ramion jak dziwne skrzydła. Wyciągnęłam również Hesperosa (seraficki miecz, prezent od ojca na dziesiąte urodziny) i wsadziłam go za pas. Dogrzebałam się na dno szafy, by wyciągnąć komplet trzydziestu sztyletów, który dostałam od ojca na szesnaste urodziny i sunęłam je pod kurtkę oraz w paski od butów.

Miałam na sobie co najmniej pięć kilogramów broni, ale nie obchodziło mnie to. Dobry Nefilim zniesie wszystko.

Hej!!! Jest rozdział pierwszy!!! Dziękujemy Agacie i Veronice za miłe komentarze! <3 A teraz ważne info: nowe notki będą w piątki, jako że wtedy mamy najwięcej czasu. Zapraszamy do komentowania!!!

Jeszcze raz dzięki dziewczyny <3 <3 <3

=)