Rozdział 2

-Teraz jestem gotowa – powiedziałam, odwracając się w stronę ojca.

-Świetnie, więc chodź po konie.

Poszliśmy do stajni. Jak zwykle wybrałam moją ulubioną, czarną Victory, a ojciec poszedł po również czarnego Proelium.

Poszłam po siodło, wodze i inne niezbędne rzeczy. Wyczyściłam jej kopyta, sierść i osiodłałam z wprawą.

Ja i ojciec mieliśmy zasadę, uczył mnie jej przez całe życie – kochać to niszczyć, a być kochanym to zostać zniszczonym.

Zasada nie obowiązywała naszych relacji. Kochałam ojca na swój własny, dziwny sposób. Był dziwną mieszanką ojca z trenerem, który zrobi wszystko byś była najlepsza.

Ale wiedziałam, że w pewnym sensie to jego sposób na okazywanie mi czułości.

-Victory gotowa? – usłyszałam głos ojca.

W odpowiedzi poklepałam klacz po szyi i dosiadłam jąz wprawą. Uwielbiałam jeździć konno. Valentine zresztą mi powtarzał: „Wszystko może być bronią. Nawet z pozoru niewinne zwierzę może ocalić ci życie lub pomóc pokonać wroga”. Jego słowa, że dzięki koniu mogłabym lepiej walczyć, stały się jednym z głównych powodów dla którego tak to lubiłam.

Jechaliśmy do lasu, a ja zapytałam ojca:

-Co będziemy dziś robić?

-Ćwiczyć twoją skuteczność w samoobronie.

-A Jonathan? Nie będzie ćwiczył razem ze mną?

-Jocelyn obiecała, że go dzisiaj potrenuje. Poza tym, gdy ich ostatnio widziałem, mieli jakieś obrazy do dokończenia.

No tak, oczywiście. Ja miałam duszę wojownika, mój brat artysty. Zupełnie jak matka.

Jocelyn jest bliżej z Jonathanem, nie ze mną. Nie że mam coś przeciwko. Zawsze wolałam towarzystwo ojca. Matka za to, odkąd Valentine zaczął mnie trenować, sprawiała czasem wrażenie jakby się mnie bała.

Rozpoczęcie treningów było prezentem od ojca na siódme urodziny. Teraz brakuje mi całkiem niedużo do siedemnastki.

Wiem, że ojciec przez te lata wyszkolił mnie naprawdę dobrze. Wiem, że jestem świetną Nocną Łowczynią. Wiem, że pokonam każdego. I wiem, że choćby nie wiem co, to ja zawsze będę wygrywającą stroną.

Wjechaliśmy w milczeniu w las i skierowaliśmy się na polanę, o której wiedziałam chyba tylko ja i ojciec.

Valentine przywiązał Proelium do drzewa, ja zaczęłam robić to samo. Gdy kończyłam węzeł usłyszałam z tyłu:

-Córeczko?

-Tak? – zapytałam, nie odwracając się.

-Broń się – powiedział ojciec, a potem rozległ się świst lecącej strzały.

Uchyliłam się. Strzała wbiła się w drzewo, niedaleko Victory. Zrobiłam zgrabne salto, wyciągnęłam Hesperosa i błyskawicznie przyłożyłam go ojcu do gardła.

-Teraz ty się broń – uśmiechnęłam się wyniośle, ojciec przebiegle.

-Nie jestem taki głupi – szepnął, a ja usłyszałam za mną trzask gałęzi. Obróciłam się. Zobaczyłam około piętnastu osób, a każda stała w innym miejscu polany.

-Nie masz ich zabijać, bo to członkowie kręgu. Po prostu postaraj się, żeby oni nie zabili ciebie – rzekł ojciec.

Skoczyłam, rzucając się z mieczem na najbliższego faceta. Chciałam go zranić, ale odchylił się, mijając broń o włos.

Słyszałam, że reszta też już do mnie podeszła. Przykucnęłam, by podciąć Hesperosem nogi trójce naraz, jednocześnie ratując się przed sztyletem, który miał wbić się w moją klatkę piersiową. Przeleciał, prawie dotykając w locie mojej głowy i drasnął jakąś kobietę w biodro.

Kobieta która rzuciła sztylet, krzyknęła z frustracją, a Valentine zawołał:

-I ty, Amatis? Myślałem, że Luke nauczył cię czegoś więcej!

No i jest rozdział 2!!! Podoba się wam? Dziękujemy tym, którym chce się to czytać <3 Zgadnijcie kto pojawi się w trzecim rozdziale!!! :D I jak zawsze, zapraszamy do komentowania. ;-)

Jesteście super, Misiaki <3 <3 <3 =*