Rozdział 7

Rano obudziły mnie promienie słońca wpadające przez okno.

Wstałam szybko z łóżka, starając się nie myśleć o "koszmarze", po czym podeszłam do szafy. Chwyciłam morską tunikę, czarne rurki, złote wiszące kolczyki i stosik złotych bransoletek oraz botki na koturnie (też czarne, ze złotym łańcuszkiem wokół kostki). Umyłam się szybko i przebrałam, a potem zdecydowałam na poranny trening.

I tu pojawił się problem.

Mam trenować w mojej sali treningowej?

"Nie" - postanowiłam w myślach. - "Jonathan może mnie szukać, żeby potrenować. W końcu jest już ósma."

Wzięłam łuk, miecz i sztylety, a potem wyszłam z pokoju. Skierowałam się do końca korytarza a potem w dół, po schodach.

Po jakichś dwóch minutach doszłam do wielkich drzwi. Złapałam za kołatkę, próbując otworzyć. Nic. Zaparłam się nogami i pociągnęłam mocniej, a drzwi wreszcie ustąpiły.

Weszłam do sali treningowej i zaczęłam od rzucania sztyletami. Celowałam w tarcze i ściany, by oszczędzić manekiny do strzelania z łuku. Gdy wykorzystałam wszystkie moje sztylety (oznaczone inicjałami na rękojeści) i wszystkie z sali treningowej, sięgnęłam po łuk.

***Jonathan***

Gdy się obudziłem, moją pierwszą myślą był trening z Clary. Spojrzałem na zegarek. Dziewiąta. Od razu się rozbudziłem i pobiegłem pod prysznic, chwytając po drodze dżinsy i zielony T-shirt. Umyłem szybko zęby i wyszedłem na korytarz, trzaskając głośno drzwiami. To sprawiło, że ze swojego pokoju wyszła Isabelle.

-Cześć - bąknąłem zakłopotany.

-Hej - obrzuciła mnie badawczym spojrzeniem. - Czemu nie było was na śniadaniu?

-Yhm... W sensie mnie i Clary? Ja spałem, a ona pewnie trenuje. Nic nowego. Często z tego powodu opuszcza śniadania.

-Ostatnio chyba nie pokazałeś nam sali treningowej. Chyba, że jej nie macie - rzuciła z nutą kpiny w głosie.

-Oczywiście, że mamy salę treningową. Teraz mogę ją wam pokazać - zaproponowałem.

Zastanawiała się przez pół sekundy, a potem na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

-Super. Zawołam chłopaków.

Oparłem się o ścianę i czekałem. Po kilku minutach zauważyłem wracającą Izzy, ale razem z Jace'em i Alekiem.

-Czemu was nie było na śniadaniu? - zapytał Alec, tak samo jak wcześniej jego siostra. Isabelle powtórzyła mu szybko moje wcześniejsze słowa.

-Widzę, że mamy miłośniczkę broni - odezwał się sarkastycznie Jace.

To mi się nie spodobało. Ani trochę.

-Słuchaj, walka jest dla Clary jak... jak powietrze - zacząłem bronić siostry. - A ty, jeśli masz z tym problem, zawsze możesz się spakować i wrócić do Nowego Jorku - powiedziałem, patrząc zimno na blondyna.

-Hej, daj mu spokój - Alec próbował złagodzić sytuację. - Po pierwsze, mojemu parabatai w domu niedługo zabraknie dziewczyn do podrywania, więc dobrze by było żeby dla odmiany zajął się tymi w Idrysie. Po drugie: Jace, co ci nie pasuje w tym, że dziewczyna lubi walczyć? - zapytał się go z podniesioną brwią.

-Nic, ja tylko... - zmieszał się Jace.

-Ona ci się podoba. Wiem, że ci się podoba - rzuciła Isabelle z wyraźnym triumfem w głosie.

Jace się lekko zarumienił.

-Nie, wcale nie! - zaprzeczył szybko.

Ja, Iz i Alec zaczęliśmy się śmiać.

-Oczywiście, że nie - powiedziałem, chociaż sam w to nie wierzyłem. - Chodźcie, pokażę wam tę salę treningową.

***

Gdy stanęliśmy pod drzwiami sali treningowej położyłem palec na ustach, dając reszcie do zrozumienia żeby była cicho, a potem wślizgnąłem się szybko do środka.

***Clary***

Usłyszałam ciche skrzypienie drzwi, a potem równie cichy śmiech Jonathana. Nie dałam po sobie poznać że to słyszałam, nawet nie drgnęłam. Strzelałam dalej, a wokół mnie walało się mnóstwo manekinów, w których tkwiło po kilka strzał. Kątem oka zaczynałam widzieć brata, skradającegosię cicho do mnie.

Gdy był już odpowiednio blisko wypuściłam strzałę, jednocześnie uderzając Jonathana łokciem w brzuch, a pół sekundy potem pięścią w nos.

-Au! Clary! Co to miało być?! - wrzasnął poszkodowany.

Odwróciłam się twarzą do niego. Stał pod ścianą zgięty w pół, przyciskając jedną dłoń do nosa.

Podeszłam do niego powolnym krokiem.

-Oj, braciszku - zacmokałam, udając zatroskaną. - Myślałam, że przez te wszystkie lata nauczyłeś się, że mnie się nie zachodzi od tyłu. - Mówiłam do niego z sarkazmem i słodyczą, z jaką ludzie zwykle odnosili się do małych dzieci.

Nagle rozległy się oklaski.

Odwróciłam się i zobaczyłam, że przy drzwiach stała Isabelle razem z Jace'em  i Alekiem. Dziewczyna skakała,klaszcząc podniecona. Po chwili krzyknęła:

-Brawo, Clary! Dziewczyny górą! Łuhuuuu!!! - jej pięść wystrzeliła w górę, a mi od razu się to skojarzyło z jednym z tych tandetnych filmów o super bohaterach.

Popatrzyłam znów na Jonathana i uniosłam pytająco brew. "Serio?"

On tylko obojętnie wzruszył ramionami. "Tak, serio."

-To co? Mały rewanżyk? - zapytał na głos mój brat. Widocznie już się pozbierał.

-Wiesz, że i tak mnie nie pokonasz? - uśmiechnęłam się drwiąco.

-Wiem, ale warto spróbować.

Wyjęliśmy miecze, a Izzy z chłopakami zajęła miejsca na trybunach, które ojciec wybudował specjalnie na takie okazje.

***Valentine***

Szedłem z Jocelyn, Maryse i Robertem korytarzem.

-Valentine, na pewno się zgadzasz? - zapytała niepewnie Maryse.

-Ale to nie za wcześnie? - odezwał się jej mąż.

-To już niedługo, zapewniam cię.

-Może zmieńmy temat? - rozległ się głos Jocelyn.

-Tak właściwie, gdzie nas prowadzisz? - chciała wiedzieć moja znajoma.

-Do sali treningowej. Jeśli moje dzieci nie śpią, a wiem że nie, to są właśnie tam. A wasze pewnie razem z nimi - odpowiedziałem jej.

-Wasze dzieci lubią walczyć, tak? Które z nich jest lepsze? U nas Jace - powiedział Robert.

-Clarissa - uśmiechnąłem się dumnie.

-Clarissa?! - wykrzyknęło razem małżeństwo.

-Jonathan wdał się we mnie, Maryse - powiedziała cicho moja żona, zwracając się do znajomej.

-Nie uwierzę, dopóki nie zobaczę - parsknął Robert.

-Cierpliwości, przyjacielu. Cierpliwości - rzekłem.

***

Byliśmy już niedaleko sali treningowej. Im bliżej byliśmy, tym lepiej było słyszeć szczęk metalu o metal i wrzaski.

-Tak! Jeszcze trochę!

-Co ty, dziewczyny nie możesz pokonać?!

-Dawaj, DZIEWCZYNO!!!  Tak, nie może jej pokonać. Coś ci nie pasuje?!

-Ej, przestańcie się kłócić. Stary, wysil się trochę!

-Tak, nie pasuje mi. JONATHAN, jeszcze trochę!!!

-Nie! Ona i tak wygra!

***Clary***

Z każdą sekundą coraz bardziej przypierałam brata do ściany. Isabelle coraz zacieklej kłóciła się z Jace'em, a Alec próbował ich przekrzyczeć.

W końcu wytrąciłam Jonathanowi miecz z ręki i przyłożyłam mu czubek Hesperosa do gardła.

Na trybunach Iz poderwała się z miejsca i już drugi raz w ciągu ostatniej godziny zaczęła piszczeć i skakać z radości.

-Tak! Wiedziałam, WIEDZIAŁAM!!! I co, łyso ci?! - zwróciła się do blondyna, który też zdążył się już podnieść. - Mówiłam ci, ty... - Nagle się zmieszała. - O...! Hej mamo, hej tato! Dzień dobry, państwo Morgenstern!

Obróciłam się gwałtownie w stronę drzwi. Przy drzwiach stali ich i nasi rodzice.

Kątem oka zauważyłam, że Jonathan próbuje ukradkiem podnieść swój miecz z ziemi.

-Nawet się nie waż - warknęłam, niemal nie otwierając ust, a on cofnął się z zawiedzioną miną.

Popatrzyłam na dorosłych. Robert był w szoku, Jocelyn lekko przestraszona. Za to Maryse spoglądała na mnie z podziwem, a ojciec - z niekrytą dumą.

-Możecie tu wszyscy na sekundkę podejść? - zapytała Maryse.

Zrobiliśmy to o co prosiła, a ona zaczęła mówić:

-Isabelle, Alec, Jace... Wiemy, że zdarza wam się tęsknić za Idrysem, więc... może zrobicie sobie wakacje?

Chwila, co?

-Zamieszkacie na jakiś czas u Morgensternów! - wykrzyknęła kobieta z uśmiechem.

O nie. Nie, nie, nie...

Kochani, dzięki za tyle wyświetleń!!! Niedługo dobijemy do 5000! AAAAAAAA!!!!!!!! Wiemy, że nie pojawia się post co do Liebster Awards, ale obiecujemy że taki będzie. Po prostu nam się usunął i musimy pisać od nowa :( W każdym razie: do piątku Miśki, i mamy nadzieję, że rozdział się podobał ;-)