Rozdział 9

   -Zrobimy wielkie wejście, zobaczysz - zapewniała mnie szeptem Isabelle.
   -Yhym - mruknęłam w odpowiedzi.
   -Mówię ci, wyglądasz bosko, ja zresztą też, więc chłopakom gały powypadają - paplała dalej, a na jej twarzy pojawił się chytry uśmieszek.
   Z trudem powstrzymałam wybuch śmiechu.
   -A teraz bądź cicho, wchodzimy - skarciła mnie, jakbym to ja przez całą drogę gadała.
   Otworzyła drzwi do jadalni. Siedzieli tam już wszyscy, czekając na nas i rozmawiając. Jonathan, Alec i Jace śmiejący się z czegoś beztrosko. Jocelyn plotkująca z Maryse, która razem z mężem postanowiła zostać u nas jeszcze na czas świąt. Valentine oraz Robert, gadający o wadach i zaletach łuków. Oni wszyscy umilkli i spojrzeli na nas, gdy tylko drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem.
   Dorośli... patrzyli na nas normalnie. Widać było, że matkom nasze stroje przypadły do gustu. Ojciec i pan Lightwood zaczęli cicho rozmawiać, a ja wychwyciłam coś w stylu:
   -Widzisz, Robercie? Moja córka jest doskonałą partią.
   -Oczywiście, że widzę. Nawet ślepy by to zauważył. Ale musisz przyznać, że moja Izzy także jest niezwykle piękna.
   -Jasne, że jest. Obydwie są.
   I tak dalej, i tak dalej. Co później gadali, już mnie nie obchodziło.    Skupiłam wzrok na moim bracie, który wpatrywał się w Isabelle jak w obrazek. Wow. Nie sądziłam, ze kiedyś zobaczę mojego brata z miną szczeniaka, patrzącego na kogoś z uwielbieniem. Szkoda, że nie wzięłam z pokoju komórki, miałabym go czym potem drażnić.


                              ***Isabelle***


   Po naszym "wielkim wejściu" wszyscy zamilkli.Nie zwróciłam uwagi na reakcje innych, chciałam zobaczyć minę Jace'a. A gdy już ją zobaczyłam, miałam ochotę podbiec i go uściskać.
   "Oj, braciszku, nie kryjesz ty się z uczuciami tak dobrze jak myślisz."
   Patrzył na Clary z taką... miłością. Tak, dobrze słyszycie! Wielki Łamacz Serc (jak to go w żartach określa Alec) patrzy na kogoś z miłością! JACE HERONDALE patrzy na kogoś z miłością, ogarniacie to?!
   "Zaraz... do kogo ja właściwie gadam? Albo raczej myślę. Jak tak dalej pójdzie, będę musiała zgłosić się do psychiatry" - nieoczekiwanie pojawiło się w mojej głowie.
   "Kochać to niszczyć, a być kochanym to zostać zniszczonym".
   Teraz miałam wielką chęć podbiec do Valentine'a i go zatłuc na śmierć. Albo przynajmniej wydłubać mu oczy. Wrzasnąć: "Zakuty łbie, nie widzisz, co zrobiłeś swojej córce?! Co zrobiłeś jej i Jace'owi?! Co zrobiłeś mojemu Clace?!"
   Clace. Hahahah, jestem dumna z tego określenia. I tego, że mój pomysł ze związkiem Clary i Jace'a może się udać. Strasznie zachciało mi się śmiać, gdy przypomniałam sobie akcję sprzed dwóch dni:


                                       ***


   -Izzy, powiesz nam wreszcie, czemu kazałaś nam tu przyjść? - jęknął Alec, siedzący w fotelu.
   -Narada wojenna - powiedziałam stanowczo licząc, że na tym temat się skończy.
   Jonathan, rozwalony wygodnie na moim łóżku, spojrzał na mnie z lekkim strachem:
   -Błagam, tylko nie mów, że chcesz gotować. Alec i Jace mówili mi, jak to się kończyło w Instytucie.
   Zmroziłam go wzrokiem.
   -Nie, nie zamierzam gotować. Narada jest, bo...
   -Właściwie, dlaczego nie zawołałaś Jace'a i Clary? - przerwał mi Alec.
   -Weź nie przerwaj, okay? Sprawa jest poważna. Chodzi o CLACE  - wyraźnie zaakcentowałam ostatnie słowo.
   -Clace? To choroba? - zaciekawił się mój brat.
   -Nie, raczej jakiś projektant - zaprzeczył mu Jonathan.
   Westchnęłam. Jak można być takim tępym jak ta dwójka?
   -Zamknijcie się. Obydwaj. Clace oznacza: Clary i Jace. Jak myślicie, idioci, dlaczego ich tu nie zawołałam? 
   -Bo... - zaczął brat Clary.
   -Wiesz, lepiej się nie pogrążaj. Ani siebie, ani tej drugiej ciemnej masy - kiwnęłam głową w stronę bruneta (czytaj: mojego brata, ale w tej chwili się do niego nie przyznaję).
   -Isabelle, spokojnie - zaśmiał się Alec. - No dobra, więc czego od nich chcesz?
   -Żeby byli parą - odpowiedziałam mu wprost.
   -Czekaj, chcesz zeswatać moją siostrę? - zapytał Jonathan z dziwnym wyrazem twarzy.
   Spojrzałam na niego z lekkim przestrachem.
   -O Boże. Powiedz, że mi w tym nie przeszkodzisz.
   Chłopak spojrzał na mnie ze zmarszczonym czołem, a ja zaczęłam się  nagle bać. Bo jeśli się nie zgodzi? Powie o wszystkim Jace'owi? Albo, co gorsza, Clary?
   Nagle roześmiał się głośno.
   -Myślałaś, że ci chcę przeszkodzić? No co ty, to będzie świetna akcja! - krzyknął, prawie tarzając się ze śmiechu. - To jak, kiedy zaczynamy?
   "Będę cierpliwa, będę cierpliwa, będę cierpliwa..."
   -Macie już dla nich prezenty na święta? - zapytałam chłopaków, a oni spojrzeli po sobie niepewnie.
   -Ja... - zaczął Alec.
   Westchnęłam.
   -No tak, typowe. Na dwa dni przed świętami jeszcze nie masz prezentu. A chociaż ty? - zapytałam rudzielca.
   Jonathan popatrzył w kierunku mojego brata, a gdy poruszył ustami, wyczytałam z nich bezgłośne: "Pomocy!"
   Obaj zwrócili twarze w moim kierunku, a ja pokiwałam tylko głową.
   -Idealnie.



                                    ***



   Do rzeczywistości przywrócił mnie głos Aleca, który powiedział:
   -No, siostro, ale się odstawiłyście.
   Spojrzałam z bolejącą miną na Jace'a, który patrzył z wyrzutem na swojego parabatai.
   No pięknie, Alec. A Jace chciał powiedzieć jakiś komplement.



                                   ***Clary***


   Po kolacji wigilijnej Jace jako pierwszy odszedł od stołu oświadczając, że musi coś zrobić i żeby nie czekać na niego z prezentami. Więc gdy my także skończyliśmy jeść i udaliśmy się do salonu, zajęliśmy się prezentami.
   Najpierw dostali je rodzice. Na prezenty dla nich składaliśmy się wszyscy  naraz. Ojcom daliśmy shuriken (gwiazdki do rzucania - dop. autora), a matkom po płaszczu (Jocelyn zielony, Maryse fioletowy). Potem przyszła kolej na mnie.
   Od Iz dostałam jasnobrązowe, sznurowane botki na koturnach z białym futerkiem a od jej brata... bilety na lekcje tańca?
   -Serio Alec? - westchnęłam, machając papierkiem. No, super. Miałam zapewnione, że matka mnie do nich zmusi.
   -Wiesz, mogłabyś nauczyć się tańczyć. Jonathan wspomniał,że okropnie ci to idzie - odpowiedział zapytany, a ja zmroziłam brata wzrokiem.
   Od Jonathana dostałam książkę o demonach, od rodziców stelę z bursztynu, a od Maryse i Roberta wiszące kolczyki z szafirami. Myślałam, że to koniec, kiedy mój wzrok przykuło ogromne pudło, stojące za fotelem.
   -Co to jest? - zapytałam ostrożnie ojca.
   Jocelyn podeszła do pudła i przyjrzała mu się. Po chwili zmarszczyła brwi.
   -Clary, to... to jest... dla ciebie - wydusiła.
   Teraz to ja zmarszczyłam brwi i skierowałam się w stronę matki. Gdy do niej doszłam, odsunęła się na bezpieczną odległość od paczki. Westchnęłam w duchu i już miałam ją otwierać, gdy...

TADAAAAM!!!!!!!!!!! A oto rozdział nr. 9! Krótki, ale było mało czasu. A miał być długi. Nie jestem szczególnie z niego zadowolona (chodzi o długość) a jak przeczytałam ostatni 8 to też jakoś przestał mi się podobać (oprócz historii z Tommy'm XD) W ramach rekompensaty (wow, jestem dumna ze swojego słownictwa ;-) ) NEXT DOSTANIECIE PRZED PIĄTKIEM, może nawet jutro czy pojutrze. Tak więc zaglądajcie i mam nadzieję że będzie dużo komów!!! :D

Wera <3333

PS. Nie wiem, co mnie napadło, żeby pisać tyle z perspektywy Isabelle... Hahahah XD Mam nadzieję, że da się ją wytrzymać =P