Rozdział 30

Większość z was wolała, żebym pisała tak, jak w ostatniej notce. Nie ukrywajmy, cieszę się XD Macie tu więc kolejny rozdział i mam nadzieję, że będzie dużo komentarzy, bo nareszcie (sama na to czekałam) zaczyna się coś dziać.

Miłego czytania!

W. ;*

   Po jej słowach zapadła cisza. Każdy z nich - czwórki chłopaków, którym zależało na ślubie z nią i jej ojciec, inicjator tego wszystkiego, przez którego (chociaż wiedziała, że według niego to było dla jej dobra) musiała przeżywać te katusze - wpatrywali się w nią z osłupieniem.
   W normalnych okolicznościach Clary zapewne czułaby skrępowanie, stojąc przed nimi w cienkiej, krótkiej granatowej koszuli nocnej. Nakazywała jednak sobie nie przejmować się tym. Nie, kiedy od tego co będzie mówiła, zależy jej przyszłość.
   -Och, Clary - ojciec westchnął. Nie z niecierpliwością, nie ze smutkiem - to było westchnienie współczucia.
   Współczucia? Clary znała to słowo jak przez mgłę, a na pewno nie w stosunku do niej. Nikt nigdy nie miał prawa jej współczuć, okazywać łaski. Nawet ona sama.
   -Rozumiem, że nie zamierzasz zmienić zdania, księżniczko? - słowa uderzyły ją z ogromną siłą. Nie chodziło tu o samo zdanie - raczej o ton, jakim zostało wypowiedziane. Słowo księżniczka nie było miłe. Było wypowiedziane uszczypliwie, z ironią.
   Spojrzała na tego, z którego ust się wydostało. Sean siedział teraz z rękoma splecionymi na torsie, a krzesło było oparte tylko na tylnych nogach. Kącik ust chłopaka był skierowany ku górze, tak samo jak jego brew. Mina i spojrzenie, jakimi ją obdarzył, było wyzywające. I jedyne, co dziewczyna pragnęła zrobić, to podejść i zdzielić go w twarz.
   Zmusiła się jednak do spokoju, krzyżując swoje opanowane spojrzenie z jego. Nie dam mu tej satysfakcji, postanowiła sobie w myślach.
   -Nie, nie zamierzam - Sean zmarszczył brwi nie rozumiejąc, czemu w jej głosie nie było ani odrobiny uszczypliwości.
   Ha!, pojawiło się w jej umyśle. Przegrałeś.
   -Więc, córeczko... - zaczął Valentine, a ona odwróciła się do niego szybko, zdecydowanie zbyt szybko, biorąc pod uwagę jej stan. W głowie jej zawirowało, kolana minimalnie ugięły, zakotwiczyła palce na framudze, nie dając sobie upaść.
   -Więc, tato - przerwała mu ostro, sama się sobie dziwiąc. Kiedy ona ostatnio powiedział do niego tato? Sześć, siedem lat temu?. - To koniec. Nie zamierzam dłużej tego znosić. Mam dopiero siedemnaście lat. Doskonale radzę sobie bez chłopaka, tym bardziej niepotrzebny mi jest mąż. Te całe Eliminacje to czysta głupota. Rozumem,że gdy zdobędę władzę w Kręgu będzie mi potrzebny mąż do pomocy. Ale mam jeszcze mnóstwo czasu. TY - zaakcentowała wyraźnie to słowo modląc się w duchu, by ojciec przyznał jej rację - masz jeszcze mnóstwo czasu na rządzenie Kręgiem. Jonathan kiedyś powiedział, że za bardzo mnie kochasz, by kazać mi wyjść za mąż na siłę. Nie zmarnuj mi życia - zakończyła z błagalną nutą w głosie.
   Sekundy przeciągały się w minuty, minuty zmieniały w nieskończoność.
   Wreszcie jej ojciec powiedział, wyraźnie znużony:
   -Dobrze, Clary. To koniec.
   Już chciała podbiec i go uściskać, gdy do pokoju wkroczyła Elena z pobladłą twarzą, trzymając coś w drżącej dłoni.
   -Valentine... to do ciebie. Było na wycieraczce - szepnęła, a potem cała drżąc opadła na krzesło i ukryła twarz w dłoniach. Valentine odebrał jej karteczkę. Nie minęła minuta, a jego oczy rozszerzyły się z przerażenia.
   -Co to jest? Tato, co to jest? - Clary podbiegła do niego i chwyciła w ręce przedmiot. Przebiegła wzrokiem po tekście, z każdą chwilą blednąc coraz bardziej. Przyłożyła dłoń do ust i jeszcze raz dokładnie przestudiowała treść.

   Do Valentine'a Morgensterna.
   Nie licz, że zdołasz obronić rodzinę. Nie licz, że będę litościwa. Skończył się czas twój i twoich bliskich. Mam nadzieję, że pożegnałeś się z żoną.

   Bez podpisu.
   Skrawek papieru wypadł jej z ręki. Zaczął opadać wirując, a nieliczni, którzy znali jego treść, wpatrywali się w niego lękliwie. 
   Wpatrywali się nadal gdy stanął w ogniu, a popioły opadły na podłogę.