Rozdział 36

Misie, ja wiem, że ostatni rozdział był trochę inny i nie wszystkim mógł się podobać. Więc jeśli coś wam nie pasowało, to pamiętajcie: mi zależy na SZCZERYCH opiniach i zamiast "yyy, rozdział okay", wolę "było okropne, a wątek ten i ten wali po oczach głupotą, ponieważ...", jeśli oznacza to, że komentarz będzie SZCZERY. Serio, Misie, jeśli wy nie będziecie krytykować, to niby kto? Jednym z ważniejszych zadań blogowania jest szlifowanie pisania, i wasza SZCZERA opinia jest do tego niezbędna.

Oprócz tego - scena z Alekiem była konieczna do poprowadzenia dalszej fabuły, w której już nie będzie tak cukierkowo.

Wera ;*

   Jace, pomyślała z ulgą. Och, Jace.

   Alec oderwał się od niej - Nareszcie! - i spojrzał na blondyna.

   -Hmm, coś przegapiłem? - Młody Herondale uniósł drwiąco brew.

   Brunet odwzajemnił spojrzenie.

   -Nic, kompletnie nic.

   Atmosfera robiła się coraz bardziej gęsta. Clary wciąż opierała się o ścianę, łapczywie chwytając w usta powietrze. On musi uwierzyć, że to przecież nie ona...

   -Wiesz, całowałeś MOJĄ dziewczynę - słowa Jace'a przecięły pokój jak błyskawica.

   -Gdyby sama się nie rwała... - Że co proszę? W co on gra?! Clary nie mogła tego zrozumieć. Alec uniósł ręce w obronnym geście. - To ona się na mnie rzuciła.

   Ty mnie całowałeś, pomyślała ze złością, ale z jej ust nie wydostały się żadne słowa. TY mnie przypierałeś do ściany!

   -Jakoś nie wyglądało na to, byś specjalnie się jej opierał - głos Jace'a był ostry jak nóż.

   Alec roześmiał się podle.

   -Co miałem zrobić? - rozłożył ręce. - Odrzucić laskę, która sama na mnie leci?!

   Rzucił jej tryumfujące spojrzenie. Ze mną nie wygrasz, mówiło. Zawsze będę ponad tobą.

   Odszedł. Tak po prostu ODSZEDŁ!!!

   Podeszła niepewnie do Jace'a.

   -Jace... - zaczęła.

   -Jak mogłaś, Clary?! Jak mogłaś?! - wydarł się, a pytanie uderzyło w nią ze zdwojoną siłą.

   -To nie ja! - broniła się. - Jak mogłeś pomyśleć, że...

   -Wiesz, jak to wyglądało? Nie miałaś specjalnego problemu z tym, co robiliście!

   -ALE TO ON MNIE POCAŁOWAŁ! - ona także się wkurzyła. Co to ma być?! Będzie oskarżał JĄ, za to co widział?!

   -Dlaczego miałby to robić? To mój przyjaciel, ty za to nie miałaś żadnych oporów!

   -Czyli teraz wierzysz JEMU?! - To oskarżenie zabolało ją bardziej, niż myślała. Nie zrobiłaby tego.

   -Tak, czyli teraz wierzę jemu!

   -Dlaczego nie MI?! Przecież to ze mną chodzisz, nie z nim!

   -Wiesz, co najbardziej w tym boli? Że osoba, na której mi tak bardzo zależy, zdradziła mnie z moim własnym parabatai.

   -Nie zdradziłam cię, idioto!

   -Lepiej może zachowaj te bezsensowne wymówki dla siebie. Żałuję, że poświęciłem dla kogoś takiego miesiąc.

   CO?! ON TAK NA POWAŻNIE?! Nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała.

   -Mam rozumieć, że ze mną ZRYWASZ?!

   -Tak, to koniec! Poszukaj sobie kogoś, komu nie przeszkadzają takie rzeczy - syknął z jadem, po czym odwrócił się i odszedł korytarzem.

   Clary upadła na kolana i załkała cicho, chowając twarz w dłoniach.