Rozdział 37

   Och, Clary - to właśnie chciałaby usłyszeć w tej chwili. Wszystko będzie dobrze. Ja ci wierzę.

   Nie, to są jakieś jaja. Nikt nie uwierzy jej, gdy po drugiej stronie muru stoi dobry, prawdomówny Alec. Nikt.

   Najbardziej bolała ją jednak reakcja Jace'a. Miał prawo się wściekać - sama by zareagowała podobnie, gdyby zobaczyła go w takiej sytuacji. Ale przecież... ona nigdy - NIGDY - nie zrobiłaby czegoś takiego. Zdrada? Nie, to nie w jej stylu.

   Gwałtownym ruchem otarła oczy wierzchem dłoni, wstając. Nie. Będzie. Płakać. Przez. Tego. Typka.

   Sądzisz, że ujdzie ci to na sucho? Oj, kochasiu, przeliczyłeś się, pomyślała nienawistnie i szybkim krokiem poszła do pokoju bruneta. Walnęła pięścią w drzwi, właściwie niepewna, co chce zrobić. 

   Gdy otworzył, zaatakowała go. Jej dłoń wylądowała na jego policzku, paznokciami drugiej rozorała drugą połowę jego twarzy. Zasłużył, pomyślała. 

   -Ty debilu!!! - wrzasnęła. - Jak mogłeś?! Wiesz co zrobiłeś?! - Chciała się znowu zamachnąć, ale chwycił ją za nadgarstki, unieruchamiając. 

   -Jak ty mnie nazwałaś? - warknął, niebezpiecznie zbliżając do niej twarz. 

   -Debil - wycedziła i wyrwała nadgarstki, odwracając się ma pięcie. 

   Jednak zanim zdążyła zrobić krok, poczuła mocne uderzenie w tył głowy. Osunęła się na podłogę, tracąc powoli przytomność. Zanim całkowicie zemdlała, usłyszała jego cichy, złowrogi głos.

   -Och, Clary. Nigdy nie będziesz ponad mną, złotko. 

   Po tych słowach jej głowa opadła bezwiednie na podłogę, a ona straciła kontakt z rzeczywistością.