Rozdział 40

Okay, wiem że od ostatniego rozdziału troszeczkę mieszam z tym światłem i w ogóle, ale niedługo wam to wytłumaczę. Chyba że jestem tak przewidywalna, że się domyśliliście. XD Liczę na wasze komentarze.

Wera ;*

PS. Rozdział na  "A gdy odejdę..." powinien pojawić się jutro, także sprawdzajcie, Misie, bo równie dobrze mogę do dodać rano ;*

   -Co Clary? Isabelle, co jej się stało? - Jace potrząsnął jej ramionami.
   -Podobno ona cię nie obchodzi! - Isabelle odgryzła się, zbierając siły. Nie wiadomo, ile został im jeszcze czasu. - Zresztą, nie mam zamiaru ci tego teraz tłumaczyć! I tak jesteś zbyt dumny, żeby pomóc komuś, kto cię "zdradził"! - Narysowała palcami cudzysłów w powietrzu, podnosząc się. Podeszła do drzwi i spojrzała na niego przez ramię. - Muszę znaleźć Valentine'a i Jonathana. A ty lepiej módl się, żeby nie było za późno.
   Wyszła szybko z pokoju, trzaskając drzwiami i niemal biegnąc korytarzem. W głowie kotłowały jej się tysiące myśli, kierowanych jednym pragnieniem: znaleźć Clary.
   W połowie korytarza dopadł ją Jace, łapiąc za ramiona i odwracając do siebie.
   -Czego? - warknęła, nie siląc się na uprzejmość.
   -Isabelle, ja ją kocham. Nie ważne co zrobi, ja ją i tak kocham - rzekł bardzo poważnie, patrząc jej w oczy.
   Odwróciła wzrok.
   -Niech ci będzie, chodź. - Wyrwała się i ruszyła przed siebie, z zaciśniętymi pięściami i determinacją wypisaną na twarzy.
   -Powiesz mi chociaż, o co chodzi? - usłyszała Jace'a, idącego przy jej boku.
   -Gdy znajdziemy Jonathana i Valentine'a, powiem wam wszystko - obiecała, a chłopak wreszcie zamilkł.

***

   Jonathan był w pracowni, malując kolejny obraz. Cóż, mogli się spodziewać.
   -Zostaw to i chodź szybko - Jace uprzedził ją, zanim zdążyła otworzyć usta.
   -Spojrzał na nich ze średnim zainteresowaniem, przechylając głowę.
   -Co się takiego dzieje?
   Tym razem odpowiedziała Isabelle.
   -Clary.
   I to jedno zdanie wystarczyło, by Jonathan podniósł się z taboretu i pobiegł przebrać się w strój bojowy.

***

   -Macie pojęcie,, gdzie może być jej ojciec? - zapytała Iz.
   -Uhm, w gabinecie? - Jonathan zadał niemal oczywiste pytanie. No tak, gabinet! Dlaczego wcześniej na to nie wpadła?
   Wbiegli do pomieszczenia, zastając Morgensterna z kawą w ręku i stosem papierów przed sobą.
   -Co tym razem?
   Isabelle stanęła na przeciwko biurka i wyjaśniła pokrótce, co zobaczyła. Wszyscy przysłuchiwali się jej opowieści z rosnącym przerażeniem.
   -No cóż... Musimy szybko działać. - Valentine podniósł się z krzesła, chwytając bluzę, którą dziewczyna musiała tu ostatnio zostawić i stelę, rysując na jej wewnętrznej części znak szukający. Po chwili zmarszczył brwi.
   -Nie działa. Ktoś musiał ją zablokować. - Spojrzał na brunetkę. - Isabelle, czy w twojej... uhm, wizji... pojawiła się jakaś wskazówka na temat tego, w jakich górach jest moja córka?
   -Ja... - zająknęła się - ...nie. - Przeszukała pamięć, wracając nią do tamtej chwili. Góry, śnieg, zimno. I nic więcej, co wskazywałoby miejsce pobytu Clary. Zero.
   Wtedy przed jej oczami pojawiło się jedno słowo. Skąd? Nie miała pojęcia. Wiedziała tylko, że jest to właściwa odpowiedź.
   -Himalaje - powiedziała w końcu, a wszystkie oczy zwróciły się na nią.