Rozdział 45

Misie, WAŻNE.

W sobotę rano wyjeżdżam na Słowację na tydzień. Podobno w miejscu, w którym mamy mieszkać mają Wi-Fi, i postaram się zdobyć do niego hasło. Wtedy będę dla was pisała stamtąd. Jeśli nie - MOŻE uda mi się jeszcze jutro napisać coś, co Ala mogłaby wam dać w czasie mojej nieobecności. Zrobię wszystko co będę mogła z tym Internetem, by nadal wstawiać wam coś co dwa dni.

No, a na razie zapraszam na rozdział i oczywiście do komentowania.

Wera ;*

   -Jak myślisz? - zapytała cicho Isabelle, idąca pośród trawy z Jonathanem. - Pogodzili się?
   Uniosła głowę by spojrzeć mu w twarz i zmrużyła oczy, napotykając się na promienie słoneczne. Wiosenny wiatr rozwiał jej włosy, a ona uśmiechnęła się do niego lekko.
   -Och, Iz - parsknął śmiechem chłopak i objął ja ramieniem wokół szyi, po czym przyciągnął do siebie i pocałował w czoło. - Jestem pewien, że to zrobili. Przecież na pierwszy rzut oka było widać, jak bardzo przez to cierpieli - pokręcił z uśmiechem głową i splótł drugą dłoń z palcami brunetki.
   -Wiesz, zachowujemy się jak para - uśmiechnęła się dziewczyna. Zmieszany Jonathan odsunął się, a ona się zaśmiała. - Nie, że mam coś przeciwko - podeszła do niego i stanęła na palcach, całując go prosto w usta.

***

   Jakieś pół godziny później Isabelle wpadła roztańczonym krokiem do pokoju przyjaciółki.
   -Clary! Nawet nie wiesz jak się cieszę! Chodzę z twoim bratem, wiesz? Nareszcie! Ach, no i gratuluję tobie i Jace'owi! - paplała, nie zwracając uwagi na przygnębioną minę przyjaciółki.
   -Cieszę się z waszego szczęścia Izzy - mruknęła Morgenstern, opierając brodę na dłoni i układając się wygodniej na łóżku, w efekcie siadając po turecku.
   -Och, Clary... - Isabelle wreszcie przestała wirować, słysząc jej ton. - Coś się stało? Nie powinnaś być teraz szczęśliwa?
   Usiadła obok niej, a ona westchnęła.
   -On mi nie wierzy, rozumiesz? Przecież ja bym go nie okłamała! - ukryła twarz w dłoniach. - A ty? Wierzysz mi?
   Oczy Isabelle rozszerzyły się.
   -Ja... - zająknęła się. - Och, Clary, przepraszam, ale nie wiem komu...
   Przerwało jej pukanie.
   -Mogę na chwilkę wejść? - znała głos po drugiej stronie. Jej usta rozchyliły się w niemym krzyku, a ciało zatrzęsło się niekontrolowanie. Cała zbladła.
   Brunetka obserwowała jej reakcję z niepokojem.
   -Wszystko okay? - zapytała cicho.
   -Schowaj się do łazienki - wyszeptała gorączkowo. - Tylko zostaw uchylone drzwi, by wszystko widzieć.
   -Clary... - Dziewczyna zmarszczyła czoło. Bała się o nią.
   -Proszę cię, zrób to! - Jej głos nada był ledwie słyszalny. - Proszę cię, Isabelle! Po prostu zrób to , o co cie proszę! - spojrzała na nią błagalnie, a Isabelle podniosła sie i cich skierowała we wskazane miejsce.
   Clary przełknęła ślinę, próbując się uspokoić.
   -Tak, wejdź - powiedziała z zaciśniętym gardłem bojąc się tego, co będzie dalej.

***

   Drzwi się otworzyły. Kroki. Ciche stąpanie po pokoju w jej stronę. Coś niebezpiecznego w jego pozie.
   Zatrzymał się dwa, może trzy metry przed nią.
   -Nie doceniłem cię - syknął, posyłając jej zabójcze spojrzenie. - Nie jesteś taką idiotką, jaką mogłabyś się wydawać. Brawo, skarbie. - Sarkazm w jego głosie był bardzo wyraźny.
   Przełknęła ciężko ślinę próbując pocieszyć się tym, że przyjaciółka wszystko słyszy.
   -Nie jestem twoim skarbem - wymamrotała, patrząc mu w oczy tak hardo, jak tylko było ja w tamtej chwili stać.
   -Owszem, jesteś. No, może nie według samej siebie. Uparcie nie chcesz się ze mną zgodzić, że jest inaczej. Oszczędziłabyś sobie w ten sposób bólu - jego wzrok niemal przecinał ją na pół. Całą siłą woli powstrzymała się od skulenia ramion i opuszczenia wzroku.
   Dam radę, dam radę, dam radę, powtarzała sobie w myślach. Wewnętrznie była całkowicie przerażona.
   -Pamiętasz wtedy, na korytarzu? - Roześmiał się tak, że zmroziło jej krew w żyłach. - Ty cierpiałaś. Mnie chodziło tylko o to, by wszyscy uwierzyli, że to ty jesteś winna. I co? - rozłożył ręce na boki. - Udało mi się!
   -Nie poddam się - wyszeptała, a potem zebrała się w sobie i powiedziała głośniej: - Wiesz o tym, prawda?! Za nic ci się nie poddam!
   Kontynuował, jakby wcale jej nie usłyszał.
   -Pamiętasz, co mówiłem ci w jaskini? Umrzesz. A jeśli nie, to spotkają cię rzeczy dużo gorsze od śmierci - podły uśmieszek wstąpił na jego usta. - Spokojnie. Nie zastosuję drugiej opcji. Nawet tacy debile jak ci tutaj - zagarnął ręką powietrze wokół siebie dając do zrozumienia, o co mu chodzi - nie są tak głupi i zaczną cię szukać. Dziwi mnie tylko jedno... - przybliżył się do niej i sięgnął do kieszeni. - W jaki sposób ktoś taki jak ty zdołał ich przywołać.
   -Dużo rzeczy o mnie nie wiesz - odpyskowała, choć tak naprawdę miała ochotę krzyczeć.
   -Próbujesz zgrywać twardą, co? - prychnął. - Będzie mi tego brakowało. Ale nie martw się. Już niedługo spotkasz się ze swoją żałosną matką - wyciągnął dłoń z kieszeni, a ona zobaczyła coś błyszczącego. Sztylet. - Dopilnuję, by twoja śmierć była bolesna - wyszeptał zbliżając się do niej.
   -Nie, nie! - spojrzała na niego przerażona, a potem przeniosła wzrok na roztrzęsioną Isabelle, która zamierzała wyjść z łazienki. Jeszcze nie teraz. Da mu radę. Musi. - Alec, proszę! - zaczęła się szarpać, ale chłopak zdecydowanie był zbyt silny. Jednym ruchem powalił ją na łóżko i unieruchomił, po czym odrzucił głowę w tył i zaśmiał się szaleńczo. - Co w ciebie wstąpiło?!
   Pochylił głowę i powiedział jej złowieszczo jej do ucha:
   -Nareszcie z tobą koniec, złotko. Tak długo czekałem, by to w końcu zrobić.
   Przytknął sztylet do delikatnej skóry na jej szyi i nacisnął go, a z niewielkiego jak na razie rozcięcia zaczęła spływać strużka krwi.
   Nie mogła się ruszyć. W końcu przestała się hamować, a z jej ust wydobył się pełen bólu i przerażenia krzyk.