Rozdział 17

***Clary***

   -Clary, ja wcale nie... - zamotał się Jace.
   -Nie co? - przycisnęłam jego szyję do ściany przedramieniem, tym razem mocniej. - Myślałeś, że się nie zorientuję? Nie jestem głupia, Herondale. No dalej, powiedz, że nie zależy ci na pozycji w Kręgu. Że zależy ci na mnie. Powiedz to. Jeśli masz dość odwagi i uczuć w tym swoim pustym, zakłamanym sercu - prychnęłam pogardliwie - powiedz mi prawdę. Powiedz to, Jace!
   On przełknął ślinę i spojrzał na mnie ze smutkiem, a ja wbrew sobie poczułam ukłucie w sercu. Nie zależy mu na mnie. Zależy mu na miejscu w Kręgu. Ale ja nie dam po sobie poznać, że mnie to zabolało. Clarissa Adele Morgenstern jest silna.
   "Kochać to niszczyć, a być kochanym to zostać zniszczonym".

***Jace***

   Jej słowa mnie zabolały. Bardzo. Myślałem że ona naprawdę coś do mnie poczuła, ale... No cóż, przeliczyłem się.
   Chciałem jej wyznać miłość. Jednak nie tak, nie w takiej sytuacji.
   Nie, kiedy uważała mnie za największego drania na świecie.
   Przełknąłem ślinę i spojrzałem na nią smutno. Cóż, nie jest to idealna pora do takich wyznań. Ale potem okazja może się już nie nadarzyć.
   -Kocham cię, Clary - powiedziałem cicho, patrząc dziewczynie w oczy. - Kocham.
   W jej oczach widziałem różne emocje. Czaił się tam gniew, zmieszany z bólem. Widziałem nadzieję.
   Trwało to jednak tylko chwilę. Clary zacisnęła na moment powieki, a gdy je otworzyła, czarne oczy wyrażały już tylko i wyłącznie gniew.
   Przycisnęła mnie mocniej do ściany, a potem puściła i odsunęła się kilka kroków.
   -Nie widziałam jeszcze bardziej zakłamanej istoty od ciebie - powiedziała cichym, pewnym głosem. - Nawet Fearie mówią więcej prawdy. - Dlaczego jej słowa tak mnie ranią? Do tej pory, żadna wypowiedź, żadne słowa i czyny innych tak na mnie nie zadziałały.
   -Ja nie kłamię, Clary. - Dziewczyna spojrzała mi krótko w oczy i podeszła do ściany naprzeciwko, na której wisiały sztylety. Nie zareagowała. - Clary!
   Dziewczyna nadal stała tyłem do mnie, obracając w rękach sztylet. A gdy się odezwała, jej głos był pełen dumy.
   -Idź stąd, Herondale. Bo się rozmyślę i jednak rzucę w ciebie tym sztyletem.
   Westchnąłem ciężko, a ona odwróciła się gwałtownie.
   -Ja, w przeciwieństwie do niektórych, nie kłamię. Nie chcę na razie widzieć na oczy ani ciebie, ani twoich kłamstw. Więc wynoś mi się stąd! - wydarła się, tracąc nad sobą kontrolę, a ja udałem się do drzwi z bólem w sercu.

***

   Gdy wyszedłem, od razu odezwał się mój parabatai.
   -No, no, Jace. Byłeś tam najdłużej. I nie jesteś bardzo poraniony... Jak w ogóle poszedł trening?
   -Do dupy - westchnąłem i usiadłem na podłodze, ukrywając twarz w dłoniach.

Piszcie, co myślicie, nie tylko o końcówce, ale całości. Jest duża szansa, że next pojawi się w niedzielę, więc... KOMENTUJCIE I PISZCIE CO MYŚLICIE!!! =D <3 ;*